Poem : Το Μισοτελειωμένο Ποίημα.

Σε όποιον λέω ότι γράφω, σχεδόν πάντα, η πρώτη ερώτηση που δέχομαι είναι "γιατί δεν γράφω στα ελληνικά". Και αυτό γίνεται γιατί α) είμαι πολύ καλύτερος στα αγγλικά και β) δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν μου "βγαίνει".

Αποφάσισα όμως ότι αξίζει να προσπαθήσω, τουλάχιστον μία φορά για να δω τι θα βγει. 

Το αποτέλεσμα είναι αυτό που θα διαβάσετε παρακάτω...

 

Σαν το φως του ήλιου που σβήνει

και το ηλιοβασίλεμα απαλά φιλά τα βουνά,

στο τέλος μου φτάνω, τίποτα πιά δεν έχει μείνει

και η καρδιά μου θα χαθεί, σαν πλοίο σε πελάγη μακρινά.

Σαν την βουή του πλήθους, ένα βράδυ στην Αθήνα,

όλα γρήγορα τρέχουν, μες την τρέλα του κόσμου.

Κι ίσως όλα τελειώνουν σαν τα βράδια εκείνα,

χείλη πικρά, μάτια υγρά, χέρια αδειανά στο τέλος του δρόμου.

Σαν τις μέρες του καλοκαιριού, σε ένα νησί, μακριά,

γέλια ταξιδεύουν στον αέρα, χαμόγελα ζωγραφίζουν την σκηνή.

Λέμε πως ξεχνάμε τον πόνο, μα πονάμε βαθιά,

γιατί η χαρά ενός αιώνα, είναι ο πόνος που νιώθω για μοναχά μιά στιγμή.

Σαν τα πουλιά που πετούν περήφανα στην αγκαλιά του ουρανού,

κάθε μέρα γρήγορα χάνεται με μια κενή ιαχή.

Και όπως τα κύματα, που με δύναμη χτυπούν την βάση ενός βράχου,

έτσι με συναισθήματα πλημμυρίζει η δικιά μου η ψυχή.

Και σαν ποίημα μισοτελειωμένο,

που για πάντα αίνιγμα θα παραμείνει,

για εμάς χάνεται το τρένο

και το τέλος, στο στήθος μου επάνω, για πάντα σαν φυλαχτό θα μείνει.